Golfaholics on Tour d.d. 19 november 2012, Dirkshorn

Bekijk hier de website van Dirkshorn

Als afsluiting van het Golfaholics-seizoen wordt traditionaal de snertwedstrijd op Golfclub Dirkshorn georganiseerd. Nog een traditie: perfect georganiseerd door Jan P en Ard Rus. Kan een traditie worden: mist.
Niet zo mistig als vorig jaar, toen er luidruchtig kenbaar gemaakt moest worden als de green vrij was, maar toch kennelijk mistig genoeg om FORE te gaan roepen, wanneer er een boom in zicht kwam.

Waarschijnlijk toch geschrokken van het incident van een week geleden, waarbij een golfer van een andere flight werd geraakt. Er werd ook FORE geroepen, maar de “onsportieveling” weigerde de bal “door te koppen” en meende hem in het kruis te moeten opvangen. Consternatie alom. En nee Henk, je mag de slag niet overdoen.
Laat ik met de prijsuitreiking beginnen, want als je na zeven jaar het nog mag meemaken, dat je dagwinnaar bent, kent de vreugde natuurlijk geen grenzen (vandaar de naam McSmile).

Maar na ontvangst van de daarbij horende prijzen, hoor ik al gauw het woord “speech” met kort daarop “verslag schrijven”, gevolgd door “rondje”. Richard heeft het al gehoord en staat al in te tappen.
Er wordt verzocht de speech kort te houden en dat lukt mij. Een verslag schrijven kan ook kort, b.v.: Goed gespeeld, eindtotaal 44 punten en …. Op naar Texel.

Maar als ik naar de andere verslagen kijk, lijken die langer.
Dus de wedstrijd, ingedeeld met fligtgenoten Rene en Leen, begon voor mij met 2 dubbel bogeys. Dus ik meld even, dat ik voor het dubbel bogey-klassement ga. Leen maakte echter meteen duidelijk, dat dat alleen in het buitenland geldt.

Vanaf hole 3 kregen bogeys en parren wat meer de overhand en ook omdat Leen bij hoge uitzondering niet het spel liet zien, wat we van hem gewend zijn en Rene het “shanken” tot regelmatig terugkerende kunst verhief, zou ik toch vermoedelijk wel fligt-winnaar kunnen worden. Toch al een hele verdienste.

Er zijn overigens “shankende” leden van de Golfaholics, die de eerstvolgende boot naar Texel nemen, om daar, overigens met succes, van hun ergenissen af te komen.
Uiteindelijk werd ik dus zelfs dagwinnaar, met Ard als runner-up en Henk als goeie derde + de longest drive.

Maar er was nog een winnaar, en wel van het eindklassement: McSam.
Vooraf toch wat nerveus (al werd dat ontkend) heeft hij getoond de sterkste te zijn. Proficiat, Marcel.

In het eindklassement was de trofee voor de Longest Drive voor Rene en voor de Neary Frank G.
Rest mij nog te bedanken De Posthoorn, ons clubhuis, voor de heerlijke snert, de organisatie Jan P. en Ard en op naar Texel in maart 2013.